7.00? 7.30? Toch maar 7.15 aan tafel…wat ruimte aan de voorkant voor de studenten die moeilijk opstaan, wat ruimte aan de achterkant voor hen die na het ontbijt hun toiletgang hebben….

Na het ontbijt ruim ik nog wat rommel op, hoor ik opeens vanuit de donkere ruimte achter mij: “Hé lady!! Can we pray and worship you with you this morning?”
Ik kijk nog eens goed en kijk opeens in een paar donkere glimmende ogen en een big smile, van onze gezellige ‘vice-president’ van de community.
Die deal kunnen wij niet meer omheen. Een paar studenten opgetrommeld en langzaam wordt de groep steeds groter…we hebben een goeie tijd. Wat een stemmen hier, gewéldig!

Dan is het opeens opschieten geblazen om op tijd op onze groepen te zijn.
Ik ga zelf deze morgen mee naar de men’s ark op verzoek omdat daar zoveel zieken zijn en dit vaak een vergeten groep is. (gebouw een stukje verderop onder leiding van de ark)
De leegte en uitzichtloosheid die wij daar tegenkomen heeft een intimiderende werking op sommigen van ons. Het is afrekenen met de dingen die wij in het natuurlijke zien en bewust besluiten te kijken met de ogen van Jezus naar deze prachtige mannen. Dat maakt ons bewogen en hebben uiteindelijk een mooie ochtend en vertrouwen erop dat de zegen die wij uit mochten delen zijn werk zal doen. Het is een kwestie van overgeven…wat kan je doen in een paar uur op een groep van 300 mannen die al jáááren in een uitzichtloze situatie verkeren. Mooi dat wij een boodschap van hoop mogen brengen. Wij vertrouwen erop dat het zaad op gaat komen.

Een jongen liep rond met een deken om zich heen, trieste blik in zijn ogen. Vraag was of wij er even voor hem wilden zijn en voor hem wilden bidden. Hij was twee dagen lang in elkaar geslagen door gangsters…een Godswonder dat hij nog leeft. Het is een wereld die wij niet begrijpen.
Toch is het fijn erop te vertrouwen dat wij hier niets voor niets zijn. God kent de tijden en omstandigheden.

Wat een keus…leven binnen de muren van de veiligheid of weer naar buiten waar haat en nijd op je staan te wachten. Dat vraagt om een diepgaande relatie met onze hemelse vader die ons veranderd van binnenuit en ons sterk maakt die buitenwereld weer aan te kunnen.

In de middag blijkt er ook een hele sterke groep mannen te zijn die zich iig sterk laten zien tijdens een uur van aanbidding. Een prachtige roep van bijzonder krachtige stemmen (!) Mannen die laten zien dat er nog hoop is. Een schrééuw (letterlijk en figuurlijk) naar God. Vaak hun énige houvast.

Mannen die hun plek innemen; een tuin aanleggen, een dierenverblijf aanleggen en onderhouden, rustig maar gestaag aan het bouwen zijn om deze plek leefbaar te maken. Door de focus op hun taak zie ik dat er een groot verschil is op een aantal plekken vergeleken met vorig jaar, er groeit iets, doordat plekken ingenomen worden, hoop gezien wordt en er focus is op dat stukje wat hen gegeven is door God.
Twee kanten…mooi om te zien.

Twee kanten: in de middag hebben wij een gesprek met de single ladies (alleenstaande moeders). Eén van hen verteld dat het verschil haar zo opvalt tussen Afrika en ons westen. Zij ervoer in de tijd dat zij in Duitsland was een sterke controle, weinig ruimte voor elkaar. In Afrika, weinig controle maar bijzondere flexibiliteit voor ideeën van elkaar. Soms is het jammer dat de continenten zo ver uit elkaar liggen, zou een geweldige aanvulling op elkaar kunnen zijn. In elk continent zie je de gevolgen van de verschillen. Mooi dat wij ook op deze manier van elkaar kunnen leren. Het is een stukje van de véééélzijdigheid van God.

In de avond sprak Matthijs, gaf zijn getuigenis. Het was stil in de zaal met stoere jongens…prachtig hoe hij zijn plek innam en een zegen mocht zijn voor deze jongens.

Aan het einde van de dienst kwam er een jongen naar ons groepje dames toe ( het was niet handig wanneer wij mee zouden bidden, dus zaten een beetje zielig achteraf…hahaha …) Wij krijgen een geweldig getuigenis te horen van een moslim jongen. (eh..zijn zij er nu voor ons of wij voor hen… : )
Een omslag van 180 graden…geweldig! Het bemoedigde mij bijzonder dat zijn getuigenis geënt was op het genade onderwijs zoals wij dat kennen…een ‘amazing revelation to know the principles of spirit soul and body’. Hij zaait en zaait…niet meer kijken naar hetgeen achter je is maar kijken naar de vreugde die voor je ligt…zijn familie is bovennatuurljk veranderd, er komt herstel in de relatie met zijn dochter, heeft een lieve vriendin en hoop voor de toekomst, hoop op een prachtige bediening, door de manier waarop het woord in hem werkt.
Een arbeider in het veld is geboren en opgegroeid. Ik geniet ervan.

de wereld draait door...waar wij ook zijn, wat wij ook doen...Ik probeer maar een zegen te zijn op de plek waar ik NU BEN